Frá vínsmökkun til stóra kokksins og stóru konunnar hans

Mér finnst ekki leiðinlegt að sitja hér í hraglandanum og rifja upp dagana á Ítalíu en ætla að láta þessa færslu duga, (sjá; bloggari skipti um skoðun í lok færslunnar) því að nú fer næsta ferð að færast nær á dagatalinu og undirbúningur að hefjast. En á hjólaleiðinni frá Veróna til Visenza er ein brekka - á leiðarlýsingunni segir að brekkuræfillinn sé þriggja kílómetra langur - og það er reyndar alveg rétt. Fyrst ber þó að geta þessa að brekkan er alls ekki brött og stór hluti af þessum þremur kílómetrum er næstum sléttur. Brekkan þessi hefur þó oft reynst ógnandi í umræðunni og þegar að henni kemur er ótti manna og kvenna í hámarki. Það sem fólk hefur þó huggað sig við er að í miðri brekkunni er tekin kröpp beygja til hægri, hjólað niður smáspotta og þar er farið í vínsmökkun hjá fallegustu og yndislegustu vínbændum Veneto. Þar sitjum við, smökkum nokkrar tegundir vína bóndans, horfum yfir vínekrurnar og svo fylgja þau okkur í gegnum víngerðarhúsið. Bara yndislegt og brekkan verður eintóm skemmtun eftir þessa heimsókn. Á brekkubrún er pizzaveisla og þaðan er nær viðstöðulaus niðurbrekka til bogarinnar Visenza sem er fræg fyrir arkitektúrinn hans Palladio.... En á morgun mun ég segja frá stóra kokkinum og stóru konunni hans - sé það núna að þau þurfa hreinlega eina stóra færslu...kv. KE

Júlía - Júlía og Gyllta geirvartan

Þann 18. júní, hjólaði hjólahópurinn fagri eftir nýskúruðum sveitum Langbarðahéraðs áleiðis í héraðið Veneto sem heitir líklega Fenjasveit á íslensku. Héruðin ítölsku eru mörg og margvísleg, hvert með sínu sniði, siðum og venjum. Í Veneto er borgin Veróna sem svo frábær að ég fæ alltaf fiðring í magann þegar ég er á leiðinni þangað. Miðbærinn þar er einstakur, arenan sem tekur hvorki meira né minna en 30.000 manns í sæti - þrjátíuþúsund - og hún var byggð fyrir árið 1000, byggingar stóðu yfir þegar uppreisnarseggir frá Noregi villtust yfir hafið og fundu óbyggða eyju og reistu þar skála 20 metra langa og þóttu mikil mannvirki og þykja jafnvel enn.....En það er ekki bara arenan sem prýðir Verónuborg, þar eru margar og miklar byggingar og kastalar - og husið hennar Júlíu, ég gæti auðveldlega skrifað langt mál um Júlíu og Rómeó og velt fyrir mér og ykkur hvað það er sem heldur lífinu í sögunni af þessum ungmennum sem neituðu að láta hneppa sig í ævilangt varðhald - en hvað um það. Rétt við aðalverslunargötuna er hliðargata, þar er gangur inn í garð. I garðinum er bronsstytta af konu sem er auðvitað Júlía sjálf. Sú trú er á þeirri styttu að snerti einstaklingur í makaleit brjóst styttunnar auki sá verknaðu líkur á að maki finnist. Svo virðist sem mjög margir komi í garðinn í þessum erinum, svo glampandi er annað brjóst Júlíu blessaðrar. Hún er reyndar fremur leið á svipinn, kannski ekki að undra.  Hjólahópurinn lét ekki sitt eftir liggja og karlar og konur gripu traustataki um brjóst Júlíu blessaðrar - giftar og kvæntir - enda góð vísa aldrei of oft kveðin. Um kvöldið fór hópaskipting hópsins að taka á sig mynd og var þar stofnaður einn sá allra skemmtilegast og líklega fegursti hópur innan þessa þó mjög álitlega hóps og hlaut hinn smekklegi hópur nafnið ,,Gyllta Geirvartan" ...... hefur hópur þessi starfað að krafti síðan og látið mörg málefni til sín taka... en svo var komið að brekkunni og vínsmökkuninni.... bíddu bara KE 

Sigling á Gardavatni

Í Trentóborg snæddi hópurinn kvöldverð í ástarveitingastaðnum amore eða eitthvað í þá áttina. Þar hófst hópskipting sem átti eftir að einkenna hópinn allan og fara hreinleg úr böndunum. Þarna var þó einfaldleikinn í fyrirrúmi og skipt eftir kynjum. Hvaða hópaskipting er svosem sjálfsagðari eða meira tekin nú á dögum? (ókey - það er ekki umræðuefnið hér) Karlahópurinn var á einu borði en konur á tveimur, er það jafnrétti? Nei, það er ekki jafnrétti en það var bara ekki nógu stórt borð fyrir allar þessar fögru konur. Um morguninn steig hópurinn sem einn maður á hjólfákana og hélt áfram för sinni með ánni Adige og eftir um það bil 30 fljótfarna kílómetra var tekin skörp hægri beygja og haldið yfir lágheiðina - fáeinir brekkuræflar sem ekki urðu hraustkvensunum mikil fyrirstaða og allt í einu lá allur norðurendi Gardavatnsins fyrir fótum okkar og sumir hreinlega grenjuðu af gleði (held ég örugglega) og frá þessum útsýnispalli er svo brjáluð brekka sem einungis er fær fræknustu görpum en enginn grenjaði í brekkunni enda hraustkv/menni allir sem einn. Nú svo var það siglingin eftir endilöngu vatninu - fjórir klukkutímar - og stoppað í hverri höfn, ekki ný í hverri höfn enda stoppað stutt....(ókey - líka önnur saga) Þetta kvöld og nótt ákvað veðurguðinn ítalski að hreinsa til á götum og torgum, en eins og sumum sem finnst leiðinlegt að skúra og skrúbba fylgdu hreingerningunum miklar stunur og jafnvel urr og garg og tönnum gníst þannig að eldingarglærur fylltu loftið.  En okkur gestunum var um morguninn boðið til veislu í nýskúruðu sveitunum og um það verður skrifað og skráð hér á morgun.... Ástar- og saknaðarkveðjur ykkar KE

bonasera

Það er nú þannig að ég er búin að vera bloggandi á hverju hótelinu á fætur öðru og verið í vandræðum með tölvumálin - búin að semja fræðilegar og fyndnar færslur sem svo hafa neitað að vistast. Afsakið en sjaldan hefur tæknin strítt mér annað eins. Ferðasögu seinni ferðarinnar vantar einfaldlega hér á þetta blogg og ég ætla að reyna að bæta úr því, ef til vill með myndskreytingum og hefst nú lesturinn. Eftir að hafa ekið frá Milano Malpensa flugvelli til Landeck í  og gist þar af því að rútubílstjórinn átti heima þar og ég fékk að vera samferða honum frá Milano og alla leið til Munchen, tók ég á móti næsta hópi sem hafði á sinni stefnuskrá að hjóla frá Bolzano til Feneyja. Ég og þessi hopur og Ossi bílstjóri og Eva konan hans, sem var honum til aðstoðar eða nokkurskonar bílfreyja, ókum frá Munchen og til Bolzano. Þar beið fararstjorinn, hún Kira eftir okkur, með hjólatöskur, upplýsingamöppu og hjólin að sjálfsögðu og um morguninn var hjólað niður langan dalinn meðfram Adige ánni, í upphafi dags rigndi og gaf það einum hópmeðlimnum færi á að versla sér þá flottustu regnflík sem sést hefur norðan Miðjarðarhafs en svo náttúrulega stytti upp og sólin sást seinni part dagsins.... Við komun til Trento sem er líka ein þessara frábæru borga fengum við okku líklega besta ís í heimi - eins og allir vita er ítalskur ís brjálæðislega góður og reynið að ímynda ykkur að sitja á torginu eftir að hafa hjólað SJÖTÍU kílómetra, borða ís og horfa á eldgamlar byggingarnar. Þarna hittust nebblega prestar kaþólskir og lútherskir og reyndi að koma á sáttum og málamiðlunum í kirkunni og sagan segir að með í för hafi verið gleðikonur, rétt eins og á nútímaráðstefnum, ekki þaða að ég viti eitthvað um það, segi bara svona. meira á morgun kvke

eg hef aldrei unnid fyrir kvennalistann

Tannig er ad nu er eg buin ad hjola fra Feneyjum til Florens og ferdafelagarnir fraeknu komnir i flugvel og a leid til landsins blaa. Mig langar enn og aftur ad takka tessu frabera folki samveruna her sidustu daga og vona svo sannarlega ad eg eigi einhverntiman eftir ad ferdast aftur med teim. Ef hlaturinn lengi lifid tarf eg ekki ad hafa ahyggjur naestu fimmtiu arin.  Eg er aftur a moti alein a hoteli i Landack (held eg) og mun a morgun taka a moti naesta hopi og hjola med teim fra Sudur-Tyrol og til Feneyja. Sidustu dagar hafa verid tannig: sol, vinekrur, kiwiakrar, tre, fjoll (i fjarska), hlatur, og svo Florens. I Florens eyddi hver og einn deginum ad eigin haetti og nokkrir ferdalanganna versludu svo mikid i einni budinni ad hun var eiginlega fokheld a eftir. Tad eru  hvergi i heiminum eins flott fot eins og her a Italiu, tad er nu bara tannig. Ekkert endilega odyr enda skiptir tad engu mali svosem, peningar eru til allsstadar en flott fot fast bara her. Mun reyna ad blogga eftir maetti - Kv. Kristin Einarsdottir - og nei er ekki su Kristin Einarsdottir

Litlu Feneyjar - Rovigo - Ferrara

Djorno, segir madur tegar madur er ad verda svolitid innvigdur og innmuradur her i tessu landi. Alveg eins og ad segja bara ,,daginn" . Tegar vid hjolum her eftir sveitum, medfram anum og i gegnum torpin eru oft gamlir og fagrir karlar og gamlar og fagrar konu sem standa uti a gotu og brosa, veifa og segja djorna vid allan hopinn. Tad er nefnilega ekki bara landslagid her sem er vinalegt, folkid er lika svo otrulega ljuft og notalegt. Afsakid, eg get bara ekki fundid neitt ad her i tessum ferdum, tarf allavega ad hugsa mig betur um. En, i gaer hjoludum vid heila 67 kilometra og vorum komin til Rovigo klukkan 16:30 og vid forum ekki hratt. Ef til vill eru kilometrarnri styttri her en fyriri nordan, hver veit. I dag hjoludum vid svo 43 kilometra og endudum ad hadegisverdi her i Ferrara a torginu. Ferrara er audvitad eldgomul borg og full af kastolum og flottum husum, en hun to tekktust fyrir reidhjolamenninguna sem her rikir, her hjola allir, rikir, gamlir, ungri, fataekir og konur i droktum og karlar i svortum jakkafotum. og hjolin eru ekki ny og dyr, eg held ad hjolin sem folk her notar vaeri erfitt ad finna a Islandi. Nu, er tad sturta, ganga i midbaenum og enn einn fjogurra retta kvoldverdurinn og maturinn her, sa sem ekki kann ad meta italskan mat, say no more..Kv. Kristin

Feneyjar og litlu Feneyjar

bondjorno.... Nu er komid ad tvi ad blogga hedan fra landinu sem er langt og mjott. Dagurinn i dag var audvitad frabaer. Vid logdum af stad fra Mestre (sem er svefnbaer Feneyja) hjoludum yfir Fridarbruna, ferja ut i Lido, vatnastraeto a Markusartorg, tar settumst vid alveg vid hljomsveitarpallinn, fengum okkur hvitvin og skaludum fyrir ferdinni og ollu sem okkur datt i hug, medan hljomsveitin lek solomio... og solin skein svo sannarlega a okkur. Fra Markusi, vatnastraeto a lido og svo hjoludum vid eftir tessum ormjou eyjum, fyrst Lido og svo Pellstrina, ferjur og vatnastraetoar a milli eyja. Endudum svo her i Choggia sem er lika kollud Litlu Feneyjar aftvi tetta er falleg borg, med sikjum og brum og storri og fallegri gongugotu. A morgun 65 kilometrar sem er alveg eins langt og a Kopasker eda jafnvel lengra en allir eru i godum gir. Helga bidur ad heilsa fjolskyldunni, og sendir astar og saknadarkvedju med laginu arivaderdsiroma.. Kv. KE

Feneyjar - Feneyjar - Feneyjar

Hæ - ég veit ég sagðist ekki ætla að blogga fyrr en í Feneyjum, en nú er ég algerlega búin að pakka í flottu Timberland töskuna sem ég keypti í augnabliksæði á flugvellinum í Tenerife um páskana. Þá hafði fólk á orði að ég líti mun traustari og yfirhöfuð ,,lúkkaði" betur sem fararstjóri með téða tösku og  þar sem ég er mjög veik fyrir svona hvatningu og hópþrýstingi fór sem fór.  Á morgun á sama tíma verð ég líklega að borða í Feneyjum, eftir að hafa flogið á vængjum þýðum, ekið með bílstjóra blíðum (vonandi) verð ég í þessari undraborg - sem er eina borgin í heiminum sem er einstök, engin önnur borg er eins og Feneyjar. Þá höfum við hitt leiðsögukonuna ítölsku, vonandi og líklega er hún eins frábær og aðrir leiðsögumenn sem við höfum áður farið með. En í rauninni er nú ævintýrið hafið og ég mun blogga samviskusamlega - ekki fara langt (eins og Logi segir) fylgist með. kv. KE